Dyslalia [z greckiego dys -zaburzenie; lalia – mowa] to wada polegająca na realizacji fonemów niezgodnie ze zwyczajem społecznym, normą w danym języku. Stanowi ona opóźnienie w przyswajaniu sobie języka z powodu opóźnionego wykształcenia się funkcji pewnych struktur mózgowych. Zachowane są rytm, akcent, melodia, lecz mowa jest zatarta, mało zrozumiała bądź też zupełnie niezrozumiała (bełkot).
Mowa nie należy do wrodzonych umiejętności. Dziecko przyswaja ją sobie od najbliższego otoczenia, głównie od matki, którą stara się naśladować. Największe znaczenie w toku przyswajania mowy ma słuch. Dziecko uczy się nazewnictwa, kojarzenia danego słowa z konkretnym przedmiotem oraz koordynacji ruchów różnych grup mięśniowych narządów mowy. Zaburzenia mowy powodują zarówno społeczne (utrudnienia w komunikacji), jak i poznawcze konsekwencje. Opóźniony rozwój mowy obniża także poziom intelektualny dziecka.
Neurologopedia jest działem logopedii, zajmującym się diagnozą oraz terapią zaburzeń mowy u osób z uszkodzeniami neurologicznymi. Ta specjalizacja umożliwia prowadzenie terapii z pacjentami, którzy pomimo sprawnego aparatu mowy nie mówią bądź też utracili tę umiejętność.
Mowa stanowi najdoskonalszą formę komunikacji. Ten dźwiękowy system porozumiewania się oraz specyficzny kod nadawczo-odbiorczy jest bardzo skomplikowanym procesem, który dość łatwo ulega różnego rodzaju zaburzeniom. Utrata mowy czy też inne anomalie z nią związane mogą w znaczący sposób odbić się na rozwoju emocjonalno-osobowościowym człowieka. Im szybciej rozpocznie się terapię zaburzeń mowy, tym efektywniej przebiegać będzie sam proces rehabilitacji.